Замоне ҳамааш аз командаи хурди одамоне ки дар атрофи як идея — тағйир додани воқеияти атрофи худ тавассути кор, таълим ва бовар ба имконият муттаҳид шуда буданд, сар шуда буд. Мо роҳи осон намеҷустем, аз паси натиҷаи фаврӣ намедавидем. Қадам ба қадам, содиқона, пайваста ва бо шавқу рағбат кори худро мекардем.
Ва, инак, акнун ин роҳ моро ба давраи муҳим овард: ташкилоти ҷамъиятии мо расман мақоми ҷумҳуриявӣ гирифт.
Ин расмияти хушку холӣ нест. Эътирофи он аст, ки саъю талоши мо муҳим аст, коре ки мо солҳои зиёд машғули он будем, бор оварда истодааст. Зеро заҳмати чандинсола, ки бо бовармандӣ ва тоқатпазирӣ ба иҷро мерасад, ҳамеша таҷассуми худро дар одамон, дар лоиҳаҳо, дар тағйирот меёбад.
Имрӯз мо нафақат ҷуғрофия, балки маънои кори худро васеъ мекунем. Зеро акнун ҳар як ташаббус, ҳар як идея, ҳар як лоиҳа дар сатҳи тамоми кишвар садо медиҳад. Ва ин танҳо оғози оғозҳост.
Ба ҳамаи онҳое ки дар паҳлӯи мо буданд — шарикон, омӯзгорон, ихтиёриён, ҳамкорон ва дӯстон изҳори сипос менамоем. Ин мақом натиҷаи бовари умумӣ ба он аст, ки агар бо нияти нек ва истодагарӣ ба пеш равӣ, роҳ ҳатман ба ҷое мебарад, ки корҳои бузург туро интизоранд.